Juni 2012 - Longeersingel

Het ging allemaal heel erg goed met de dekensingel. Tijd om de longeersingel erbij te halen. Dit was wel even eng maar al snel vond Indy het geen probleem dat de singel op zijn rug lag. Zo hebben we een tijdje geoefend. De riem van de singel onder zijn buik vastpakken en omhoog halen, rondstappen met de singel vastgehouden rondom zijn buik. Na twee weken de volgende stap; de singel echt vastmaken. Dat gaat allemaal goed. Maar zodra Indy een stap vooruit zet, gaat hij helemaal door het lint. Hij komt recht op ons af de lijn vliegt uit onze handen. De singel verschuift ondanks de band om Indy's hals toch naar achteren. Dat helpt niet mee. Indy bokt door de bak en maakt daarbij een geluid dat ik nog nooit gehoord heb. Uiteindelijk staat hij stil, hij trilt helemaal. Ik moet toegeven dat dit wel een tegenvaller is. Ik had echt gedacht dat het met de rustige voorbereiding niet tot een 'explosie' zou komen. Ik weet het even niet meer. Zou het toch iets lichamelijks zijn? Zit er een misschien een zenuw bekneld, zijn het kissing spines of een bovenlijnsyndroom? Op internet kom je van alles tegen. Of zit het gewoon in z'n koppie en moet ik daarmee aan de slag. We geven het niet op om ooit nog eens op Indy te kunnen stappen. Misschien moeten we het eerst wel doen zonder zadel. To be continued…

Mei 2012 - Dekensingel

Mirjam (mijn instructrice academisch rechtrichten www.arionrijkunst.nl) gaat helpen om Indy aan het zadel te laten wennen. We gaan dat heel rustig doen en in kleine stapjes. Het begin: de dekensingel. Om Indy's hals hangt een band. De dekensingel gaat hier doorheen. Dit om te voorkomen dat de dekensingel naar achteren kan verschuiven. Ik vond het best spannend. Maar het lukte Mirjam zonder problemen. De volgende dag was het mijn beurt. Indy vond het prima :-). Nu, een paar dagen later doet Indy alles met z'n dekensingeltje om. Buiten wandelen, loswerken, grondoefeningen en vrijheidsdressuur.

Indy krijgt een snoepje als beloning

Indy op het blok en een jambette (met dekensingel :-)

Indy en Flos oefenen de spagaat (met dekensingel :-)

April 2012 - Indy op het blok

Flos heeft vorige week een les vrijheidsdressuur gehad van Nikki www.visibreteam.nl.
Nikki 'zette' Indy in een paar tellen op het blok (dat Rudy gemaakt heeft). Indy stond zo vrolijk in het rond te kijken op het blok. Ook Flos lukte het om Indy op het blok te 'zetten'.

Indy op het blok, knap hè!!!

Januari 2012 - Vrijheidsdressuur

Flos is begonnen met vrijheidsdressuur. Dat gaat heel goed. Zo kunnen we de trainingen afwisselend maken. Indy vindt elke dag hetzelfde doen nogal saai (en gelijk heeft hij). Dit laat hij dan ook goed merken. Het is dan net een klein kind, grappig is dat. Afwisseling is een must. Daardoor gaan de trainingen op zich misschien wat langzamer maar dat geeft niet, we hebben toch alle tijd. Op het filmpje oefenen Flos en Indy het 'compliment'.

Indy(aan :-)

December 2011 - Rechtrichten en vrijheidsdressuur

Het gaat goed. Ik heb een instructrice academisch rechtrichten gevonden, gewoon in de buurt :-) Haar naam is Mirjam van Gelderen (www.arionrijkunst.nl). Mirjam combineert het rechtrichten met freestyle. Een perfecte combinatie. Ook komt het trainen van het leiderschap goed aan bod. Dat heb ik wel nodig. Het feit dat een paard je spiegelt is iets waar ik steeds weer attent op wordt (gemaakt). Indy is een onzeker paard en zoekt naar een leider. Als hij het leiderschap mist en er gebeurt iets waar hij van schrikt dan vlucht hij. Dus moet ik me als leider gedragen. Daar komt de communicatie tussen paarden weer om de hoek kijken. En dat werkt. Flos is veel meer ontspannen dan ik. Ik denk te ver vooruit. Maak me druk om dingen die helemaal niet gebeuren. Daaraan werk ik nu. En het lukt. Waar het allemaal niet toe leidt hè, het hebben van een paard :-)

November 2011 - Nieuwe koers

Osteopaat Linda van Diepen (www.horseinmotion.nl) komt Indy bekijken en bevoelen. Haar advies is om hem aan de hand te trainen. Rechtrichten op de klassieke academische manier m.b.v. een kaptoom. Hij moet eerst goed op zijn eigen benen leren lopen voordat hij überhaupt een zadel, laat staan een ruiter, kan dragen. Nou heb ik me toevallig sinds kort verdiept in het rechtrichten via de website van Marijke de Jong (www.paardenbegrijpen.nl). Het lijkt me een leuke en leerzame training. Hier wil ik mee verder. Geen verhuizingen meer, geen grote veranderingen, rust en regelmaat is het motto!!!

Gaap!!

September/oktober 2011 - Het zadel!

Mijn instructrice heeft een heel licht, klein zadeltje. Daarmee staat Indy een uurtje op stal. Hij wordt beloond met lekkers en dat werkt goed. Toch 'ontplof' hij regelmatig. De ene keer gaat het supergoed en de andere keer helemaal niet. Langzaamaan gaat het wel de goede kant op en accepteert hij het kleine zadeltje met beugels en al. Tijd voor een groter zadel. Dat gaat 1 keer goed en daarna weer helemaal niet. Waarom?!? We kunnen er de vinger niet opleggen. Ik besluit in overleg om te stoppen. Misschien is er lichamelijk iets met je aan de hand. Heb je weer last van je rug of iets anders. Dat wil ik nog een keer laten onderzoeken.

Augustus 2011 - Alweer verhuizen

Indy is weer terug. Een paar weken later vertel ik op de manege waar Flos en ik rijden ons verhaal. Ik laat beelden zien aan mijn instructrice. Het eerste wat haar opvalt is dat het zadel veel te groot lijkt en dat de singel af en toe te ver naar achteren ligt. Als het zadel op de lendenen klappert vindt een paard dat niet fijn. Mijn instructrice heeft ook veel paarden en pony's zadelmak gemaakt. Ze wil wel met Indy aan de slag. Kijken hoe hij aanvoelt en hoe hij reageert. Het is voor mij wel een enorm dubio. Mijn instructrice werkt met een heel klein lichtgewicht zadeltje. Misschien heeft Indy nog een klein zetje nodig en accepteert hij dan het zadel wel. Maar misschien zijn we al veel te ver gegaan en is stoppen de beste keus. Weer geen antwoorden. Ik besluit om het te doen. Als het echt niet blijkt te gaan kunnen we alsnog stoppen. Dus verhuist Indy naar onze manege. Daar heeft hij al snel een maatje gevonden. Firenze, een New Forest ruin die even oud is als hij.

Indy en Firenze voor de eerste keer samen

Je sprong ook nog in de sloot. Liep gelukkig goed af. Je kon er zelf weer uitkomen

Indy en Firenze in de wei met de bewuste sloot op de achtergrond

Je hebt het wel naar je zin op deze nieuwe plek/stal

Juli 2011 - Zadelmak?!

Het gaat goed met Indy. Het vertrouwen groeit. We denken eraan hoe het zou zijn om op hem te rijden. Ik vind een adres waar paarden zadelmak gemaakt worden. Cor (de zadelmakmaker) combineert de traditionele aanpak met natural horsemanship. Hij heeft al heel veel paarden zadelmak gemaakt. Makkelijke maar ook moeilijke paarden. Wat me ook erg aansprak is dat je zelf betrokken wordt bij het hele gebeuren. Je helpt zelf mee. Ook hebben ze een pop die als eerste op het paard gaat. Dit lijkt me geknipt voor ons en Indy. Maar Indy blijkt zelfs voor Cor een gevalletje apart. Aanvankelijk gaat het best goed. Maar uiteindelijk accepteert Indy het zadel niet. Omdat we zijn verleden niet kennen, weten we ook niet of hij al eerder (slechte) ervaringen heeft gehad met het zadel. Allerlei oorzaken worden bedacht. Cor denkt dat Indy in ierland gebruikt is als 'rodeopony'? Maar dit is wederom iets waar je niet echt iets mee kunt omdat het antwoord niet gegeven kan worden. Een osteopaat heeft Indy bekeken en bevoelt. Hij constateerde dat de spieren bij de schoft licht ontstoken waren. Indy krijgt een ontstekingsremmer en mag voorlopig alleen gelongeerd worden. We brengen je weer terug naar huis.

Voor de eerste keer met zadel, dan mag je best even gek doen

Met berijder gaat hier ook goed. Alhoewel, als ik naar zijn staart kijk :-(

De 'stijgende' lijn wordt een dalende lijn...

... Indy blijft zich verzetten tegen het zadel.

Juni 2011 - Rustig verder

We gaan rustig verder. Ellen komt om de drie weken en ze neemt uitgebreid de tijd voor ons. Haar lessen zijn heel leuk en leerzaam. Ik keek uit naar deze voorjaarsmaanden. Jij, lekker in de wei, gras eten en een mooi dik buikje krijgen. Helaas is het voorjaar erg droog. Er staat bijna geen gras meer in de wei. Daardoor is het moeilijk om je op gewicht te houden.

Mei 2011 - Communicatie

Je staat weer op je oude stal en hebt het gebrek aan sociaal contact met soortgenoten weer ingehaald. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met Ellen Buys (www.padany.nl). Ik ben, sinds de val waarbij ik mijn pols brak, onzeker en mijn vertrouwen in jou moet flink omhoog. Ellen gaat met ons terug naar de basis. Van haar leren we heel veel over de manier waarop paarden onderling communiceren. De oren, de staart, de ogen, de houding alles aan een paard blijkt te praten. Stapje voor stapje gaan we iets verder. Je bent een sensibel paard en als je het even niet vertrouwd wil je vluchten. Ellen werkt op de manier van Monty Roberts. Het gaat goed. We kunnen je overal met een zweepje aanraken, een dekje kan los op je rug, je loopt over een zeil.

Indy en Flos

April 2011 - Weer terug

Flos en ik vinden het heel leuk bij je nieuwe stal. Jij wordt alleen niet geaccepteerd door Grainey. Je wil heel graag dicht bij haar staan maar ze stuurt je weg. Een tel later sta je weer voor haar neus. Daar wordt ze niet vrolijk van. Ze is drachtig moet over een maand bevallen en dan komt er opeens zo'n vreemde snuiter die geen afstand neemt. Het werd van kwaad tot erger. Nu sta je apart in een weilandje. Daar wordt jij helemaal onzeker van. Dat is direct te merken aan je gewicht. Je was mooi bijgekomen maar valt zienderogen af. We zijn van plan om een weilandje te maken naast dat van de Tinkers, zodat je toch nog 'contact' hebt. Als je opeens niets meer wil eten weet ik genoeg. Geen contact met paarden maakt je ongelukkig. Ik besluit om je weer terug te brengen naar de eerste stal.

Vanuit je wei probeer je contact te houden met de tinkers

Maart 2011 - Verhuizing

Ik heb een stalling gevonden dichter bij huis. Er zijn daar nog drie Tinkers waarvan er twee drachtig zijn. De paarden staan overdag buiten en 's avonds binnen. Het is er erg gezellig. Jij mag samen met Grainey (een van de drachtige Tinkers) staan.
De verhuizing ging goed. Ik maakte me een beetje zorgen over de trailer. Zonder reden want je liep er zo in.

Indy en Grainey in de bak.

Indy en Donja

Wandelen op het betonpad

Februari 2011 - Je blijft bij ons!

Ik besluit je te kopen. Ik had bij een eigen paard eigenlijk meer een bomproef paard in mijn gedachten. Maar ja, jij kwam jij op ons pad en we kunnen je nu niet zomaar laten gaan. We moeten eigenlijk alles nog leren. Niet de ideale combinatie mens-paard. Ik laat je spieren en pezen controleren. Op 7 februari volgt de klinische keuring door de dierenarts en een bloedonderzoek. Je wordt goedgekeurd. Op 13 februari gaan Flos en ik voor de tweede keer oefenen met het barebackpad. We doen hem losjes om. Ik hou je vast. Jij staat ontspannen te kauwen en te gapen. Flos staat op een krukje naast je over je rug gebogen en aait je zijde aan de andere kant. Opeens spring je weg. Flos valt, ik val en breek mijn pols. Is dit een voorteken, een waarschuwing, zijn wij wel de mensen die jij nodig hebt, moet ik jou wel kopen? Als we jou laten gaan zal je ingereden worden door iemand die je helemaal zal overdonderen. We hebben haar al aan het werk gezien bij een ander paardje op stal. Ik hou me toch bij mijn besluit. Je blijft bij ons!

Flos en Indy (januari 2011)

Januari 2011 - We leren elkaar beter kennen

Je hebt geen naam en geen paspoort. We noemen je Indy. Van kleins af aan heb ik een fascinatie voor de combinatie Indiaan en paard. Indy kan ieder moment doorverkocht worden aan een andere handelaar of particulier. Alle andere pony's die samen met Indy aankwamen zijn al doorverkocht. Indy is langer gebleven omdat hij tijdens het transport een wond aan zijn hiel opliep. Die moest eerst goed genezen. Als dit niet was gebeurd hadden we hem nooit ontmoet. Ik maak een afspraak met de eigenaar om Indy de komende maand te verzorgen. Met mijn verzorgpaard ben ik begonnen met lessen in het loswerken bij Ninge (www.ningehuijser.nl).  Dit wil ik ook met Indy proberen. Het is geweldig om op deze manier met een paard om te gaan. Een paard te kunnen sturen en het tempo te kunnen bepalen terwijl hij gewoon vrij in de (halve) bak rondloopt. Dit smaakt naar meer...

Je doet het super maar wat ben je mager (januari 2011)

Hoe het begon...

We zien Indy voor het eerst in december 2010 als mijn verzorgpaard (Baretta) verhuist naar een andere pensionstal. De eigenaar van deze pensionstal is ook handelaar en importeert paarden uit o.a. Ierland en Engeland. Hij heeft Indy net een paar weken eerder naar Nederland gehaald. Een 4-jarige valkkleurige Connemara ruin. Mager en met weinig vertrouwen. Mijn dochter (Flos) en ik voelen ons meteen tot Indy aangetrokken. Een valk!! Oké, niet zo mooi als Spirit maar toch ;-). Ik probeer het gevoel te onderdrukken maar dat lukt niet. We beginnen met Indy te praten, hem te borstelen en verwennen met wortels. Langzaam kruipt hij uit zijn schulp. Hij is een erg onzekere maar zeer intelligente pony te zijn. Flos en ik raken steeds meer 'verliefd' op hem.

Indy december 2010